Eyleme Katıldı, Milli Takımdan Atıldı: ODTÜ’lü Judocunun Kariyeri Sona Erdi

ODTÜ öğrencisi ve milli para judocu Taylan İnce, 19 Mart süreciyle başlayan protestolara katıldığı için tutuklanarak 29 gün cezaevinde kaldı.

Milli takımdan çıkarılan İnce, yaşadıklarını şu sözlerle ifade etti: “Cezaevindeyken dışarıda dolaşan videolar ve fotoğraflar sayesinde herkes tutuklandığımı öğrendi. Bu, hayatımda yeni bir sayfa açtı: Milli takım kariyerim bitti. Kulübümle olan ilişkim zedelendi. Spor yapma hakkım, onca yıllık emeğim bir anda elimden alındı. Sebebi yalnızca sesimi yükseltmemdi.”

CHP’nin Cumhurbaşkanı adayı Ekrem İmamoğlu’nun tutuklanmasının ardından başlayan protestolar sırasında gözaltına alınan Taylan İnce, 25 Nisan’da tutuklu öğrencilerin serbest bırakılması için düzenlenen eyleme katıldığı nedeniyle cezaevinde tutuldu. İnce, tutuklanmasının ardından spor hayatının nasıl değiştiğini ANKA Haber Ajansı’na anlattı.

Spor hayatına erken yaşlarda atılan İnce, 3 yaşında jimnastikle başlayan spor kariyerine, 14 yaşına kadar devam etti.

Bir süre ara verdikten sonra, 18 yaşında judoya yöneldi. Judoya başlamasıyla yeni bir mücadele kültürüne adım attığını belirten İnce, uluslararası alanda Avrupa ve Dünya derecelerine imza attı.

Ancak kariyeri, 19 Mart süreciyle başlayan eylemler nedeniyle gözaltına alınıp tutuklanmasıyla kesintiye uğradı.

Bu süreçten sonra milli takımdan çıkarıldı ve kulübü ile ilişkisi sona erdi. Değişen spor yaşamını İnce, şu şekilde açıkladı:

“Yurttaş Olarak Dikkatle Takip Ediyordum”

“19 Mart süreci başladığında, Rize’de Milli Takım kampındaydık. 21 Mart’ta Gürcistan’da düzenlenecek Dünya Kupası için yola çıkmak üzereydik. O günlerde ülkede yaşanan gelişmeleri, özellikle gençlerin yükselen sesini bir sporcu kimliğimin ötesinde, bir yurttaş olarak dikkatle takip ediyordum. Gürcistan’a giderken takım arkadaşlarımızla bu sürecin yalnızca adli değil, siyasi bir yönü olduğunu konuştuk. Turnuva sırasında sporcular için göz muayenesi yapıldı. Ben o muayeneden ‘kaldım’ ama aslında bu yetersizlikten kaynaklıydı. Doktorlar muayenemi mayıs ayında Kazakistan’da yapılacak müsabakada yapalım dediler. Ben de o tarihte Kazakistan’a gitmeyi beklemeye başladım.”

“Dışlandığımı Hissettim”

“Ancak Dünya Kupası’ndan döndükten sonra, yaşananlar karşısında sessiz kalamadım. Bir ODTÜ öğrencisi olarak toplumsal sorumluluğumu yerine getirmek istedim ve Kuğulu Park’tan Güvenpark’a yapılan yürüyüşte yer aldım. Sosyal medya üzerinden düşüncelerimi paylaştım. Bunun ardından bazı yöneticiler ve milli takım arkadaşlarım tarafından dışlandığımı hissettim. Takipten çıkanlar oldu, ‘milliliğin gider, dikkat et’ diyenler oldu ve daha sonra, hiçbir resmi açıklama yapmadan milli takım iletişim gruplarından çıkarıldım. Kazakistan süreciyle ilgili geri dönüş almadım. Sadece sessizce dışarıda bırakıldım. Kolay bir süreç değildi fakat spor benim için bir madalya yarışından ibaret değil; bu bir duruş ve temsil biçimidir.”

“Geri Dönüşler İlk Etapta Yapıcıydı”

“Bu süreçte yürüttüğüm ‘itiraz’ daha çok iletişim kurduğumuz kişilere durumu anlatma çabasıydı. İlk etapta geri dönüşler oldukça yapıcıydı. Anlayan, empati kuran insanlar oldu. Ancak tüm bu olumlu yaklaşımların pratiğe yansıdığını göremedim. Bakanlık tarafından ise resmi bir açıklama yapılmadı. Beklemeye alındım.

“Doğru Olanı Yaptım”

“25 Nisan’da Ankara Konur Sokak’taydım. Tutuklu öğrencilerin serbest bırakılması için toplandık. Alanda birçok farklı kesimden insan vardı. Ben yalnızca arkadaşlarımızın haksız yere tutuklu olduğunu söylemek istedim. O gün meydana gelen şiddetin karşısında durdum. Bir arkadaşımıza işkence ederken ben de ağır şekilde darp edildim. Gözaltına bu şekilde alındım ve vücudumdaki hasar için resmi olarak darp raporu aldım. O gün sadece düşüncelerim değil, bedenim de cezalandırıldım.”

“Emeğim Bir Anda Elimden Alındı”

“İki gün gözaltında kaldıktan sonra tutuklandım ve 29 gün cezaevinde tutuldum. Suçum neydi bilmiyorum. Adaletsizliğe karşı çıkmak için oradaydım. Cezaevindeyken dışarıda dolaşan videolar sayesinde herkes tutuklandığımı öğrendi. Bu hayatımda yeni bir sayfa açtı: Milli takım kariyerim bitti. Kulübümle ilişkim zedelendi. Spor yapma hakkım, onca yıllık emeğim bir anda elimden alındı. Sebebi ise sadece sesimi yükseltmemdi. Kırgınım ama kızgın değilim. Doğru olanı yaptım. Mücadelem minderde başladığı gibi sokaklarda da devam ediyor. Bu ülkede spor, sadece madalya kazanmakla ölçülmemeli; bazen gerçek mücadele sesini kaybetmeden sokaklarda olmaktır.”

“Sadece Sporcu Olmak Yetmiyor”

“Artık temsil edebileceğim tek takım ODTÜ Judo Takımı. Bir süre üniversitemin renklerini taşıyacağım. Bu benim için büyük bir gurur; çünkü ODTÜ’de öğrenci olmak yalnızca bir sıfat değil, bir duruş meselesi. Judoya olan bağlılığımı ve emeğimi devam ettirmek istiyorum. Her sporcunun hayali olimpiyatlarda yarışmaktır. Ben de istiyorum. Belki 2028 Los Angeles Paralimpik Oyunları’na kota alırım ama mevcut koşullarda bu pek mümkün görünmüyor. Sadece sporcu olmak yetmiyor; bazen sessiz olman ve görmezden gelmen bekleniyor. Ben bunu yapamadım.”

“Avrupa’da Yarışma İhtimali Var”

“Yine de bu yol burada bitmiyor. Eğer yurtdışı yasağı gibi bir engel konmazsa, Avrupa’da özellikle Fransa ve Almanya’daki judo liglerinde yarışma ihtimalim var. Orada kiralık olarak turnuvalara katılabileceğim. Teklifler gelirse değerlendirmeye açığım. Ayrıca bu süreçte Athleten Deutschland gibi uluslararası sporcu hakları örgütlerinden destek mesajları aldım. Onlar da bu yolun yalnız yürünmeyeceğini hatırlattı. Kısacası; spor hayatım, koşulların izin verdiği yerlerde devam edecek. Judoyu bırakmıyorum, yalnızca mindere hangi bayrakla çıkacağımı zaman gösterecek.”

“Gözaltında Darp Edildim”

“Bu sürecin en kritik anı, sporun beni korumadığını fark ettiğim andı. Yıllarca verdiğim emek, kazandığım madalyalar, taşıdığım milli forma; bir kadına uygulanan işkenceye sessiz kalmadığımda, tutuklu arkadaşlarım için sokağa çıktığımda yok sayıldı. Gözaltında darp edildim, raporlarla kayıt altına alındı. Hukuksuzca tutuklandım, 29 gün cezaevinde kaldım. Bu süreçte spor yapma hakkım elimden alındı. Milli takımdan çıkarıldım. Çok az kişi sordu ‘Neden içeride?’ diye. Çünkü bu ülkede kimi susturmak istiyorlarsa, öncelikle yalnız bırakıyorlar.

“Hocalarım ve Arkadaşlarımın Desteği Ayakta Tuttu”

“Ancak o anda, yalnız olmadığımı fark ettim. Cezaevinden çıktıktan sonra ODTÜ Judo Takımı’nın, hocalarımın ve arkadaşlarımın desteği beni ayakta tuttu. Üniversitemin Spor Müdürlüğü, yaşadığım tüm baskılara rağmen duruşumdan geri adım atmadığım için bana başarı ödülü verdi. Ama ben o ödülü kendim için almadım. O ödülü halen içeride olan arkadaşlarım adına aldım. Salonda, onların isimleri okunduğunda, yüzlerce insan ayağa kalkıp dakikalarca alkışladı. O an sadece benim için değil, adaletin hâlâ mümkün olduğuna inanan herkes için bir dönüm noktasıydı.”

“İşkenceye Sessiz Kalmam İstenildi”

“Evet, adaletsizlik bu ülkede sistematikleşmiş durumda. Hak aramak suç, ses çıkarmak tehdit, direnmek tehlike sayılıyor. Ama bilsinler: Bu ülkede adaleti isteyen ve haysiyetini savunan insanlar var. Ben yalnızca sporcu değilim; aynı zamanda bu ülkenin vicdanlı bir yurttaşıyım. İşkenceye sessiz kalmam, haksızlığa göz yummam istendi. Ben susmadım ve susmayacağım.”