Acılarım kaç gün sürecek Portuga/Mourinho?

Yiğit Can İlarslan

Asker: “Sen kimsin?”
Zapata: “Ben halkım.”
Asker: “Halk mı?”
Zapata: “Evet, halkım. Ve halkın gücüyle buradayım.”

John Steinbeck’in senaryosunu yazdığı ünlü Viva Zapata filmi, bu diyalogla başlıyor. Meksika devriminin kahramanı olan devrimci Zapata, halk adına konuşan bir figürdür. Filmin sonunda öldürülse de, öncesinde devrimin yozlaşmasını görür. Belki de ölüm, Zapata için daha hayırlı bir kurtuluş olacaktır. Ali Koç’u bazıları gibi sol bir figüre benzetme saflığına düşeceğimizi düşünmeyin. Ama o da Fenerbahçe’ye bir rüzgarı arkasına alarak geldi. Aziz Yıldırım’ın başarısız son yılları camiada ortak bir tepkiye sebep olmuştu ve tribünler boşalmıştı. Ali Koç, bu rüzgarın temsilcisi olmuştur.

Şimdi ise tam tersine bir süreç yaşıyoruz. Ali Koç, geminin dümenine sıkıca sarıldı, bırakmıyor. Ancak gemi çoktan karaya oturdu. Gitmiyor… Neyse, fazla metafor kullandım. Gelin, edebiyatın derinliklerine dalalım.

Fenerbahçe tribünlerine baktığımda ağlayan bir çocuk gördüm. “Çocuklar ağlıyor” sloganı, Aziz Yıldırım’ın seçim sloganlarından biriydi. Bu sene bu sloganın değerini daha iyi anlıyorum. Ağlayan çocuğu gördüğümde aklıma Fenerbahçe teknik direktörü Jose Mourinho’nun, Şeker Portakalı romanını okuduğunu düşündüm. Kitapta beş yaşındaki Zeze’yi anımsadım. Mourinho’ya baktığımda, romandaki Portekizli karakter geldi aklıma. O kitapta Zeze, hayran olduğu Portekizli adama “Acıların kaç gün sürecek Portuga?” diye soruyordu. Şimdi aynı soruyu Mourinho’ya soruyorum: Acılarım kaç gün sürecek Jose? Veya Portuga?

Brezilya’nın yoksul çocuklarından biri olan Zeze, tutunacak dalı bir Portekizli olan Manuel’dir. Küçük Zeze’nin dostuydu. Zeze ile ilk tanışmalarını hatırlayalım: Zeze, kasabadaki bir arabanın arkasına asılıydı; o araba Portekizli Valaderes’e aitti. O gün, Zeze Portekizli Manuel Valaderes’ten dayak yedi ve ondan hep saklandı. Fakat bir gün, Portekizli adam Zeze’nin okula topallayarak gittiğini görerek onu arabasına almış ve eczaneye götürmüştü. Ardından ikisi arasında bir dostluk başlamıştı ve sürekli birlikte vakit geçiriyorlardı. Zeze, onu babası gibi görüyordu. Sürekli ailesinden dayak yiyen Zeze, bir gün ablası Jandira ve ağabeyi Totoca tarafından çok ağır bir şekilde dövülmüştü. Zeze, bir gün okuldayken Portekizli’nin kaza yaptığı haberiyle sarsıldığında, bu olay onun tüm yaşam sevincini yok etti. Tıpkı Fenerbahçeliler gibi. Ne alakası var diyenler olabilir. Zeze’nin tutunacak dalı olan Portekizli Manuel öldüğünde, Fenerbahçeliler de bir Portekizli olan “special one” Mourinho’ya tutundu. Sezon başından bu yana, Mourinho tek umut kapısıydı. Yönetimsel bazda hatalar yapılsa da, camia büyük takım refleksini kaybetti. Mourinho’nun bu sene “işte hoca bu maçı kazandırdı” diyebileceğim bir maçı yok. Ben, büyük bir Mourinho hayranıyım. 2005 yılı, Manchester United’ı elediklerinde uzun paltosu ile sevinçten zıplayan o adam benim tutunacak dalımdı; benim Portekizlim Jose Mourinho’ydu. Her Fenerbahçeli gibi güvenmek istedim. Haftalarca üçlü, dörtlü oynadı. Yanlış kadro rotasyonlarını anlamakta zorlandık. Fenerbahçe’nin Mourinho’ya, Mourinho’nun Fenerbahçe’ye ihtiyacı vardı. Aziz Yıldırım, Mourinho’ya bu sözleri söylemişti: “Sizin hayalleriniz benim hayallerim”. Ancak bu sözlerin ağırlığını hissettiremedi. “Bu forma benim tenim, kanım” diyen José Mourinho, bu sözlerin hakkını veremedi. İlk basın toplantısında “tek hedefimin kazanmak” olduğunu söyleyen kişi, Kadıköy’de Samsun ve Kayseri’ye puan veren de aynı isimdi. Sen Jose, hayranı olduğum adam, Special One.

Şeker Portakalı örneğini vermemin nedeni, bazı kitapların kapağını kapattığınızda içinizde derin bir boşluk bırakmasıdır; sanki bir dostunuzu uğurlamış gibi olursunuz. Mourinho, benim için hep Porto’yu şampiyon yapan ve uzun paltosuyla sevinçten zıplayan isim olarak kalacaksın.