Yapay zekanın yazılım sektöründeki etkisi hızla derinleşirken, ABD’de yaşayan deneyimli yazılım mühendisi Shawn K.’nin hikâyesi birçok meslektaşı için bir uyarı niteliği taşıyor.
20 yıllık deneyime ve bilgisayar mühendisliği diplomasına sahip olan K., geçen yıl işten çıkarıldıktan sonra teknoloji sektörüne geri dönmeyi başaramadı.
K., daha önce 2008 finansal krizi ve COVID-19 pandemisi sırasında işsiz kalmış, ancak her iki durumda da birkaç ay içinde yeniden iş bulmuştu. Fakat Nisan 2024’te aldığı işten çıkarılma haberi, onun deyimiyle “bambaşka bir gerçeklik” sundu.
Fortune dergisine verdiği röportajda K., “Kendimi görülmeyen biri gibi hissediyorum. Daha insan devreye girmeden sistem beni elemiş oluyor” dedi.
800 başvurusundan yalnızca 10’dan azına geri dönüş alabildiğini söyleyen K., bazı mülakatların ise doğrudan bir yapay zekâ ile gerçekleştirildiğini ifade ediyor.
Geçimini sağlamak için New York’un kırsal bir bölgesinde küçük bir karavan yaşamına geçen K., kurye olarak yemek dağıtıyor ve eski dizüstü bilgisayarı gibi ev eşyalarını eBay’de satarak birkaç yüz dolarlık gelir elde etmeye çalışıyor.
Eski işinde metaverse alanında çalışan K., şimdi bu alanın bile ChatGPT gibi araçların yükselişiyle geri planda kaldığını düşünüyor. Eğitim ya da kamyon ehliyeti alarak farklı alanlara yönelmeyi değerlendirmiş olsa da, bu yolların maddi yükü nedeniyle vazgeçmiş.
YAPAY ZEKAYLA 200 BİN KİŞİ İŞİNİ KAYBETTİ
Anthropic CEO’su Dario Amodei’nin bu yıl yaptığı açıklamalar K’nin hislerini doğrular nitelikte. Amodei, önümüzdeki 12 ay içinde yapay zekânın “tüm kodlama görevlerini” devralacağını öngörüyor. 2024 yılında 150 binden fazla, 2025’in ilk aylarında ise 50 binden fazla teknoloji çalışanı işini kaybetti.
Kendi tecrübesinin buzdağının yalnızca görünen kısmı olduğunu savunan K., Substack’te kaleme aldığı bir yazıda “Yapay zekânın iş değiştirme etkileri hâlâ uzak bir gelecek gibi konuşuluyor. Oysa bu çoktan yaşanıyor” değerlendirmesini yapıyor.
Yine de K., yapay zekâya öfke duymuyor. Kendini hâlâ bir “Yapay zeka maksimalisti” olarak tanımlıyor. “Eğer gerçekten benden daha iyi iş çıkarabiliyorsa, oturup insan dokunuşundan yoksun olduğu için üzülmeyeceğim” diyen K.’nın asıl hayal kırıklığını, şirketlerin bu teknolojiyi tasarruf aracı olarak görmesi oluşturuyor:
“10 geliştirmenin yaptığı işi tek geliştiriciyle yapabiliyorsak, neden sadece o geliştiriciyle yetinip diğerlerini kesiyoruz. Neden bu teknolojiyi kullanarak 10 kat değil, 1000 kat daha fazla iş yapmayı hedeflemiyoruz.”
